Fliflaflora en Kaos

Vooraleer het sprookje gaat beginnen, stel ik jullie voor; ga er rustig bijzitten, neem diep adem en geniet van alle wonderen om je heen…

Er was eens een klein bloempje,   genaamd Fliflaflora. Fliflaflora was een beetje anders dan de meeste bloemen. Wanneer haar collega’s in winterslaap waren, stond zij te pronken voor alle wandelaars die warm gedost in eskimopakken, kwamen slenteren door de bossen van Arbora. En terwijl zij lag te genieten van haar reservevoorraden -die ze steevast, werklustig als ze was, had bijeen gewonnen tijdens de zonnige winter- stonden al haar collega’s te shinen in de gloeiende lentezon. Ze vroeg zich wel eens af waarom enkel zij niet kon bloeien in de lente, maar verder dan dat ging het niet. Ze bloeide elke winter opgetogen voort, tot op een dag…

Fliflaflora had de 13 lentes, of zal ik zeggen, winters, bereikt en plots voelde ze zich net wat eenzamer dan anders. Zij was nog steeds het enige bloempje, dat bloeide tijdens de gure wintermaanden. Buiten de kat, Glorieëla met de dikke vacht,  had Fliflaflora namelijk geen vriendjes.  Toen op een dag ook Glorieëla niet van zich liet horen, begon ze zachtjes te snikken…

Waarom ben ik altijd alleen? Buiten Glorie heb ik helemaal niemand, het is allemaal zo oneerlijk!

Door het steeds luider klinkende gesnik werd Kaos, een prachtige kleine, jonge kuifmees, uit zijn knusse nest gezogen om een luisterend oor te gaan bieden. Het was zeker dat Kaos dat niet zomaar liet gebeuren en hij begon zachtjes een liedje te fluiten, terwijl hij hoog in de bomen zijn vleugels wijd gespreid uitsloeg en zachtjes begon te fladderen, naar het stukje bos waar Fliflaflora stond.

Waarom huil je toch zo hard, lieve, kleine bloem? Jouw aanwezigheid geeft dit gure winterbos zoveel kleur, jij bent zo hartelijk én mooi, bloedmooi. Ik verdrink elke winter opnieuw in jouw glimmende ogen.

‘Wie ben jij?’, vroeg Fliflaflora die slechts nog zachtjes zat te snotteren

‘Ik ben Kaos, een jonge kuifmees. Waarom huil je lief, klein ding?’

‘Ik voel me eenzaam. Ik heb helemaal niemand om mee te spelen, zelfs Glorieëla, mijn enige vriendin, is weggegaan. Ik wou dat ik net als alle andere bloempjes bloeide in de lente, dan hoefde ik nooit nog alleen te zijn.’

‘ Ach, wat maakt het nu uit wanneer je bloeit. Iedereen bloeit op zijn tijd, de tijd waarin hij zich ontpopt van rups tot vlinder. Je bent niet eenzaam, je bent hartstikke bijzonder. En weet je, ik zal je nooit nog de kans geven je eenzaam te voelen, want vanaf nu kom ik elke dag een liedje voor je zingen.’

‘Oh ja?’ vroeg ze verwonderd

‘Ja, lieve Fliflaflora, dat beloof ik je. Ik weet hoe het is om altijd alleen te zijn… Mijn liefste mama en papa werden een tijdje geleden opgegeten. En alle andere vogels vliegen weg, allemaal weg van de prachtige, sneeuwwitte winter. Ik begrijp helemaal niet waarom ze dat doen… En dan voel ik me soms ook zo alleen.’

En aandachtige Fliflaflora antwoordde met de wijze woorden van haar vriend

‘Je bent niet alleen, je bent hartstikke bijzonder. En weet je, ik zal je nooit nog de kans geven je eenzaam te voelen, want vanaf nu zal ik elke dag het winterbos kleur geven, speciaal voor jou, mijn vriend.’

En zo besprenkelden Fliflaflora en Kaos het winterse tafereel telkenmale weer met hun licht, maar vooral hun sterke dosis moed…