Update januari 2024

Aan een lief, mooi en warm mens,

In mei 2023 begon ik aan het schrijven van deze blog, inmiddels zijn we weer een aantal maanden verder, oepsiee! De komende tijd ga ik weer wat uitzoeken, hoe schrijven nog voor me werkt, etc… en ik neem jou heel graag mee op deze reis. Maak het je comfortabel en geniet van deze woordjes ‘onzin’ <3.

Ik heb het gevoel dat er de afgelopen 2 jaar zoveel is veranderd in mijn omgeving, in mezelf als persoon… en dat alle zekerheden die ik mezelf al die jaren al dan niet aangepraat heb, plots zijn weggevallen. Ik ben als het ware door een nieuwe bril naar de realiteit gaan kijken. De ene dag voel ik me écht volwassen en denk ik alles aan te kunnen, terwijl ik me de volgende dag weer in de onzekerheid van de ‘de wereld is veel te groot om te kunnen vatten’ bevind. We zullen het maar op een typische twintiger mentaliteit steken (-:, zeker?

Het is inmiddels geleden van december 2021, dus ik geef even een korte schets over wat er de afgelopen tijd zoal is gebeurd.  In juni 2021 kreeg ik na 6 harde jaren studeren, waarin zeker het laatste jaar een enorme strijd was geweest, een c-attest. Enorm zwaar teleurgesteld, in de leerkrachten,  in het onderwijssysteem, in mezelf? En eigenlijk moet ik toegeven dat ik niet echt iemand met de vinger kan wijzen. Wel heeft deze tegenslag me de opportuniteit gegeven om een jaartje te mogen proeven van het kunst secundair onderwijs, in de richting toegepaste beeldende kunsten. Waar ik dat eerst zag als een nieuwe uitdaging om mijn creativiteit wat verder te ontwikkelen draaide dat toch niet uit in de verdieping die ik nodig had. Ik voelde en was dat jaar een enorm gefrustreerd mens, alles was nooit goed genoeg, mensen rondom mij niet, maar vooral voor mezelf was IK niet goed genoeg, want ja ‘ik had gefaald’. En nog steeds zie ik het een beetje als een verloren jaar. Ik had mezelf liever een jaar ontplooid door vrijwilligerswerk te doen in het buitenland, dan mijn broek nog wat langer te verslijten op die g**verdommse schoolbanken. ABSOLUUT, maar ja kijk het is wat anders uitgedraaid en ondertussen kijk ik al wat goedgemutster naar dat jaar en mezelf 😊! Waarvoor vooral dank aan de leerkrachten van dat laatste jaar, waartegenover ik me ook oprecht wil excuseren want ik besef heel goed dat ik niet bepaald de aangenaamste versie van mezelf ben geweest <3. Schooljaar 2021-2022 is dus vooral een jaar geweest waarin de focus vooral kwam te liggen op ‘de schoolbanken nog even overleven’ and so I did! Met vooral heel veel vallen, maar ook opstaan. Vanuit dat perspectief voelde ik de nood toen ook niet echt om nog veel te schrijven…

De zomer van 2022 was overboekt, dus veel tijd om even stil te staan bij het leven was er niet. Wel kreeg ik in september de kans om nieuwe ervaringen op te doen! Ik ging op Erasmus+ met ResetT (ResetT) en wauw deze wonderlijke en inspirerende reis heeft me zo ontzettend veel bijgebracht.  Ik heb daar stuk voor stuk énorm warmhartige mensen mogen ontmoeten. Hoe er voor elkaar werd gezorgd, de verbondenheid die we voelden, het waren puzzelstukjes die ik al die tijd al miste. Een warme solidariteit, een samenleving om van te dromen... 

En ja intussen was het dan al september en begon ik aan mijn 1ste jaar hogere studies. Voor de nieuwsgierigen onder jullie ;): ik studeer pedagogische wetenschappen aan de KULeuven (En jeej!, ondertussen zit ik ook al in het 2de). Ook dat eerste jaar was een hele chaotische zoektocht naar studiemethoden, maar ook naar mezelf. Ik heb ondertussen weer een wat groter vat op hoe de wereld in elkaar zit en welk aandeel ik daarin heb. Zoals de meeste twintigers ben ik mezelf en de wereld nog volop aan het ontdekken en ik geniet van de puinhoop die daar dan af en toe nu eenmaal bij hoort. Heel onverwachts stierf mijn opa op 29 november. Daar ik wil verder ook niet heel erg over uitweiden, ik ben namelijk nogal van het idee dat ik dit zelf in alle rust een plaatsje moet geven. Maar ik wou het wel vermelden om dat dit er zeker mede voor gezorgd heeft dat ik terug in mijn pen ben gekropen. Ik ben vanaf dan ook des te meer gaan beseffen hoe kort onze tijd op Aarde is en hoe we daar allemaal iets moois en waardevols van proberen te maken. En dat wil ik voor mezelf dan ook graag verder uitzoeken met onder andere deze blog. 

Wat ik met deze post ook vooral wou doen, is liefde verspreiden. De liefde en passie die ik het afgelopen anderhalf jaar heb mogen ervaren. De liefde voor Marokko, waar ik een stukje van mijn hart verloor, de passie voor mijn studie, die me elke dag weer meer doet denken aan ‘hoe kan ik hiermee de wereld net een stukje mooier maken?’, de liefde en vriendschap van en voor de mensen wiens pad ik het afgelopen jaar mocht kruisen. De mensen die me mochten inspireren, van schrijvers zoals Ish Ait Hamou, tot wonderlijke mensjes met een gouden hart… En vooral ook een warme ode aan opa, die mij liefde gaf voor mezelf en het ontwikkelen van jezelf op allerlei facetten. Ik mag zo ontzettend dankbaar zijn voor al dat moois, ook al zijn er evenzeer heel pijnlijke momenten aan gebonden. Het laat wel toe om te leven, om écht te voelen en ergens diep in jou ook te weten dat geen enkele vorm van liefde ooit écht over gaat. 

Mag er ook in jou een vlammetje zitten, iets warms, iets moois waarvan zowel jij als je omgeving weer een beetje sterker van staan. Mogen we elkaar terug vinden, in tijden van crisissen. Houd vol, houd vast, heb lief! Heb jezelf lief, je vrienden en familie, de mensen, de natuur. Met liefde zouden we al een heel eind komen alleszins…

“Soms is haat het enige waar je over hoort, maar er is in deze wereld meer liefde dan je je ooit kunt voorstellen.”

‘Ik ben zo klein’, zei de Mol. ‘Ja’, zei de jongen, ‘maar je maakt een groot verschil’. (Uit: De jongen, de mol, de vos en het paard; Charlie Mackesy vertaald door Arthur Japin)

Ontzettend veel liefs, 

Flore