10-12 april 2021
Even een korte inleiding… Afgelopen paasvakantie ging ik voor het eerst op ‘trektocht’, iets waar ik al een tijdje naar verlangde. Groeien in zelfstandigheid, uit mijn comfortzone treden en vooral rust vinden waren mijn doelstellingen en jawel, dat is gelukt! Ik ging samen met een goede vriend van me, Jonathan.
Omdat ik, ik niet zou zijn, zonder een vleugje diepzinnigheid, vind je ook in ‘een sec reisverslagje’ een paar leuke dag citaten. Geniet ervan!
ZATERDAG : ‘Het zit erin’
Na wat onzekerheid en stress omtrent het regenachtige weer , vertrokken we dan toch. Gepakt en gezakt met een rugzak van maar liefst 12 kg… De eerste nacht zou eentje in een tent worden. Jonathan, voorbereid als hij was, had inmiddels zijn tent in no time opgezet… terwijl wij met drie man aan die van mij zaten te klooien. Maar jawel hoor, na veel gekuch en gezucht, bulderde papa ‘HET ZIT ERIN’. Voor mij een uitstekend moment om een enigszins dubbelzinnige opmerking te maken.
Maar toch, een mooier citaat kon deze dag echt niet omschrijven. Het ‘zat’ er echt wel in. Het enthousiasme, de moed én het geloof dat dit avontuur weer een mooie ervaring zou opleveren. Al opwarmend aan een klein kampvuurtje, genoten we van het kabbelen van de Semois, terwijl nachtelijke taferelen zich langzaamaan ontloken.
ZONDAG : “Wat is de zin van het leven eigenlijk?”
We vertrokken in de sneeuw. Op pad naar Bouillon, zo’n 25 km verderop om precies te zijn. Hoewel we geen enkele seconde droog zijn gebleven, bleven we enthousiast doorstappen. We spraken gretig over de toekomst en het heden, over het najagen van onze dromen en het geluk in kleine dingen. Zoals de motregen op ons gezicht? Een nieuwe, steile beklimming later vroeg ik al hijgend naar de zin van het leven. Een alom bekende, filosofische vraag. We kwamen echter niet veel verder dan onze eigen, oppervlakkige definities over de kern van ons bestaan en ons eigen zijn. En toen ook de volgende beklimming eraan zat te komen werd het voor gelange tijd ijzig stil.
Na maar liefst 5 uur en half bos, zagen we dan toch ‘het licht’. En dat mag je gerust letterlijk nemen. De donkere wolken maakten plaats voor een zacht, opklarende avondzon.
MAANDAG : ‘De tonen zijn mijn treden tot ik de horizon kan zien’
Na een nachtje jeugdherberg warmden we onze stramme spieren op voor een nieuwe dag vol avontuur. Met stralende zon verlieten we Bouillon. Door het volgen van een kruisende GR, gingen we grondig de mist in. En verloren zo maar liefst meer dan 10 km…
We besloten onze eindbestemming te wijzigen, maar alsook die eindbestemming wijzigde. ‘Het einddoel is niet altijd de eindbestemming’. En nadat we de laatste beklimming al zingend waren opgekropen, genoten we van het uitzicht op de Tombeau du Géant. Levendig genietend van een onbeschrijfelijk vrijheidsgevoel zongen we luidkeels mee … ‘De tonen zijn mijn treden, tot ik de horizon kan zien’.
( Liedje: ‘Horizon’ van Tourist LeMC ft Wally )
“Keep the spirit. When you are drunk of happines or having a dip, there will always be a moment of joy”, een korte eindreflectie, dit keer uit de pen van Jonathan.
Heel veel liefs,
Flore <3
Reactie plaatsen
Reacties
Geweldige tijd beleefd met mijn wandelmaatje😅
Weer een heel andere tekst maar toch een.mooi verhaal. In elk van JOUW teksten zit iets( kan het moeilijk omschrijven) dat je geboeid doet lezen tot aan het eindpunt.Met de typische vragen .
Een mens mag vragen stellen want de moment dat je dat niet meer doet, ga je op automatische piloot leven. Je zal ogenschijnlijk minder zorgen hebben maar ook minder levens/ arbeidsvreugde.
Er zijn mensen die zo kunnen leven in een ' soort' onverschilligheid maar vaak zijn dat mensen die zo hard gekwetst zijn dat ze een muur optrekken rond zich.
Doe zoals je bezig bent waar daar gaat mijn enorme bewondering naar uit!
Succes met je laatste 50 dagen. Groetjes en tot vlug
Je wist me weer te boeien, Flore, van de eerste tot de laatste letter. Het smaakt naar meer...