Entre Lesse et Lomme

Het is inmiddels een hele tijd geleden dat ik jullie nog een update gaf over mijn nieuwe levenservaringen :-) . Dat was alleszins niet omdat ze niet de moeite waard zouden zijn geweest, maar omdat ik zelf een plaatsje voor ze zocht. Mei en juni werden uitputtende schoolmaanden en de afgelopen 2 weken volgde het ene avontuur uit het andere. Ik ging voor het eerst op klj-kamp  als leidster en maar liefst 3 dagen later op trektocht, waarover hieronder meer…

ZONDAG

Vooraleer we in de vroege maandagochtend zouden vertrekken, verwarmden we voor de laatste keer onze spiertjes aan het gezellige kampvuur bij Jonathan. We kregen een rondleiding door de tuin vol fruitbomen en leerden allerlei vreemde soorten peren/appels/abrikozen kennen, het idee op zich vormde al een waas in mijn hoofd, dus laat staan dat ik er zelfs nog maar enigszins iets van heb onthouden, sorry Jonathan :-)! We sloten de avond af met heerlijke pizza’s en doken voor het laatst ons warme comfortbedje in…

MAANDAG

Hoewel ik van plan was vroeg te vertrekken, vertrokken we evenzeer omwille van mij, pas om 9uur, wat ervoor zorgde dat we rond kwart voor 11 aankwamen op bestemming. Het weer was ons goed gezind, dus daaraan kon het alleszins niet liggen. Onze oriëntatie skills daarentegen lieten zich aan de wensen over, waardoor we maar liefst meer dan 10 km misliepen en pas rond 13u/14u hadden uitgevogeld dat we de groene pijlen moesten volgen :-)! Het ging vlot, we stapten rustig door en af en toe zweeg ook deze babbelkous om te genieten van de stilte in de bossen van Saint-Hubert. Tot we plots werden opgeschrikt door een enorme knor. We keken op en jawel, zo’n 5 meter voor ons liep er een everzwijn, godzij dank meer de bossen in. Een kleine adrenalineboost later vertrokken we weer verder. Om 21u en 20 à 30-tal kilometers in de beentjes later kwamen we dan eindelijk aan op onze eerste bivakplaats, Bois de Bané. We zetten onze tentjes op en genoten van onze warme maaltijd soep en noodles. Nog nooit hebben noodles zo ontzettend gesmaakt als die bewuste avond, over het appreciëren van de kleine gelukjes gesproken ;-). We doken de tentjes in en maakten ons warm voor een nieuwe dag vol plezier.

DINSDAG

Hoewel een nachtje op de harde, gewortelde vloer niet echt ideaal was, sliepen we goed. (mijn opblaasbaar matje liet het plots afweten :-() Jonathan had minder geluk die nacht en meende zelfs wat wild te hebben gehoord. Fris en monter in de mate van het mogelijke vertrokken we  rond 10u naar de nieuwe bivak, 28 km verderop. Een weg vol afzien, er werden vandaag veel liedjes gedraaid voor het tempo wat op te krikken. Toen we toch wel 15 km hadden doorgesparteld begonnen Jonathans blaren hem zodanig parten te spelen, dat we langs de kant van de weg stopten om zijn vader op te bellen om hem af te halen. Ik en Bram probeerde vol goede moed verder te gaan, ook al miste er een deeltje Jonathan in de groep… Mijn schoudertjes  begonnen ook enorm af te zien en de laatste 2 km nam Bram nog eens 15kg extra op de armen om mij te ontlasten. Niet dat ik daarmee compleet akkoord was ging , maar met een tempo van 1 meter per minuut gingen we er ook niet geraken natuurlijk :-)!

Tegen 21u30 kwamen we doorweekt aan op de 2^de bivak, Virée à Chêne. Er was geen enkele andere bivakkeerder te bespeuren en ook ik en Bram waren doodmoe en wisten niet hoe we de volgende dag nog eens 30 km moesten volbrengen. We besloten wederom om naar huis te keren. Zo geschiedde en rond half 1 zaten we warm en droog in de auto van Bram zijn papa, onze eind held toch wel stiekem.